It is with heavy hearts that we announce the passing of Joanna SEVAPSIDIS ANDONIADOU at the age of 98.

 

C’est avec grande tristesse et le cœur lourd que nous vous annonçons le décès de Joanna SEVAPSIDIS ANDONIADOU à l’âge de 98 ans.

 

PRÉSENTATION / VIEWING

Dimanche le 12 Septembre 2021 / Sunday September 12, 2021

14h Accueil / 2:00 pm Welcome

21h00 Départ / 9:00 pm Departure

FUNÉRAILLES / FUNERAL

Lundi le 13 Septembre 2021 / Monday September 13, 2021

9h Accueil / 9:00 am Welcome

10h30 Départ / 10:30 am Departure

11h00 Église / 11:00 am Church

Église Archangels Michael and Gabriel Greek Orthodox Church

11801 Av. Élie-Blanchard, Montréal, QC H4J 1R7

INHUMATION / INTERMENT

Followed by interment

Cimetière Notre Dame de l’Esperance Cemetery

 

Si vous souhaitez envoyer des fleurs, veuillez aviser le fleuriste de livrer le Dimanche le 12 Septembre 2021 avant 12h00.

If you wish to send flowers, Please advise the florist to deliver on Sunday September 12, 2021 Before 12:00 pm.

 

It is with profound sadness that I announce to you the passing of my beloved MOTHER & BEST FRIEND - Joanna Andoniadou Sevapsidis on September 6th at 2h30am in Cornwall, Ontario at the age of 98.

 

For those of you who didn't know my Mom, she was a very beautiful lady inside and out.  Not just the physical beauty but the inner beauty as well. She was a simple lady with little expectations.  All she wanted in life was a loving home filled with laughter and love.  

 

Mom took her first breath on July 9th 1923 in Athens Greece, to her parents “Prodromos Andoniadis & Alexandra Terzivasiliadou”. She was the youngest of 5 children,  20 years apart from the previous sibling.  She grew up in a strict Greek family where wearing lipstick at the age of 20 was forbidden.  Losing her mother at the age of 12, she became the woman of the house, taking care of her older brother, her father and herself.

 

She graduated from Dressmaking school, and immigrated to Canada all alone in the early 60's in hopes of making a new life for herself. Life in those days was not easy, especially for a young lady, alone and who didnt know anyone. She took on odd jobs like live Line-in Nanny positions and then eventualy found work in her field as a seamstress working in factories.

 

A couple of years after her arrival to Canada, her father passed away, leaving her alone except for her older brother in Greece who later passed away in 1999 at the late age of 96.

 

Finally she met the love of her life and on December 30th, 1967 she married my father Constantine Sevapsidis.

 

A couple of years later on June 26th, 1970 she gave life to me.  My mother was my Best friend from the day we first met. A period that lasted 51 years. My Mother raised me and took care of me the best way she knew how and made me who I am today.

 

Mom loved spending time in the kitchen, she called it her office. That's  where she created delicious meals for her family, our friends, my coworkers and anyone else she could find to try out her experimental recipes on.

 

From her famous Spanakopitakia, Apple Strudel Cake, adding Apples in Salads, there were always seconds but never leftovers.

 

Life was not easy for her. She survived a new beginning in a foreign country, motherhood, and a divorce in 1989. This meant she had to start her life all over again. 

 

The difference this time was she was not alone, and now it was my turn to take care of her. So I took her by the hand and our journey began with many twists and turns, but her determination and with me by her side every step of the way we got through it together. 

 

Growing up my mom showed her love for me in many ways. She supported me and lifted my spirits up whenever I was feeling down. She put all her  personal needs aside so I could have everything I needed. She wouldn't sleep until I came home and then she knew I was safe and sound. But most of all a day would not go by without her  telling me how much she loved me, even till the end.

 

In 2015 she was deemed legally blind. But it didn’t matter because I became her eyes. In the summer of 2018 she became handicapped but that didn't matter either because I became her legs. No matter how sick she got, her determination to to live overcame her pain - she was a tough cookie.  

 

As the years went by her health deteriorated and her needs grew bigger. But anything she needed or wanted, I did or got for her. I  represented her, I defended her, and stood up for her rights. I made sure I advocated her every wish the best way I knew how.

 

After all she nurtured me, taught me how to care but most of all, she taught me how to be strong in life because  down deep inside she knew the day would come where I would need the strength to bear her loss.

 

Christmas 2018, my Mom and Dad rekindled their love for one another. Even though they lived miles apart from eachother the joy shared between them made everything feel right. 

 

But on Christmas morning 2020, I lost my father and my Mom lost her first and only love. It shattered both of us. From then on I knew there would soon come a time that I would lose her too. 

 

A couple of weeks before her passing she started calling me “Mama”.  And when I asked her “why”? She said that it was because I took good care of her as if I was her Mother.  For me that meant I did my job well.

 

I will never forget the last words she said to me as they wheeled her out of emergency and into a room. “Sandra, please don’t leave me… I love you”. From that point forward she spoke no more which meant the Dementia had finally  won.  

 

"Mother, those last weeks we spent in the hospital I will remember and treasure them forever. Sort of like a mini memorial vacation between Mother and Daughter.  Even though you were not completly all there,  we still got the chance to spend some quality time together, away from home, holding hands, caressing your hair, giving you your one last mani-pedi, taking selfies, or just simply snuggling up with you while listening to our favorite Christmas carols together.

 

Just the way that you were there when I took my first breath, I feel honored and privileged that I got the chance to be next to you as you took your last one.

 

Even though I cannot bring myself to say “Goodbye” to you. I will miss you more than words can say.  Each night that I will look up at the sky I will search among the stars for you, hoping to see one twinkle, a sign that it’s you.  I will whisper the words “I Love you” and hope that you are listening.  But never “Goodbye”

 

You loved me unconditionally and you  were the best mother a daughter could ever ask for.  I feel very honored to have been your daughter, and thankful for everything you did for me and I will miss you dearly.

 

I love you Mommy, you will always share a special place in my heart, right next to Daddy and one day we will all be together again as one Happy Family!"

 

With Love  ❤ 

 

Με βαθιά θλίψη σας ανακοινώνω τον θάνατο της αγαπημένης μου μητέρας και καλύτερής μου φίλης- Ιωάννα Αντωνιάδου Σεβαψίδη στις 6 Σεπτεμβρίου στις 2:30 το πρωί στο Cornwall, Ontario σε ηλικία 98 ετών.

 

Για εσάς που δεν την γνωρίζεται ήταν μια πολύ όμορφη κυρία εσωτερικά και εξωτερικά.  Δεν είχε μόνο εξωτερική φυσική ομορφιά, αλλά είχε επίσης και μεγάλη εσωτερική ομορφιά.  Ήταν μια απλή κυρία με λίγες προσδοκίες.  Το μόνο που ήθελε στη ζωή ήταν ένα σπίτι γεμάτο από αγάπη και γέλιο.

 

Η μαμά μου πήρε την πρώτη της ανάσα στις 9 Ιουλίου 1923 στην Αθήνα. Οι γονείς της ήταν «ο Πρόδρομος Αντωνιάδης και η Αλεξάνδρα Τερζιβασιλιάδου».  Ήταν η μικρότερη από 5 παιδιά, με 20 χρόνια διαφορά από το προηγούμενο αδερφό της.  Μεγάλωσε σε μια αυστηρή ελληνική οικογένεια όπου η χρήση κραγιόν σε ηλικία 20 ετών απαγορευόταν.  Χάνοντας την μητέρα της σε ηλικία 12 ετών, έγινε η κυρία του σπιτιού, φροντίζοντας τον μεγαλύτερο της  αδερφό, τον πατέρα της και τον εαυτό της.

 

Αποφοίτησε από σχολή ραπτικής και μετανάστευσε στον Καναδά ολομόναχη στις αρχές της δεκαετίας του '60 με την ελπίδα να κάνει μια νέα ζωή για τον εαυτό της.  Η ζωή εκείνων των ημερών δεν ήταν εύκολη, ειδικά για μια νεαρή κοπέλα, μόνη και που δεν γνώριζε κανέναν.  Ανέλαβε περίεργες δουλειές, όπως σε θέσεις σα Νταντά και στη συνέχεια βρήκε τελικά δουλειά στον τομέα της ως μοδίστρα σε εργοστάσια.

 

Λίγα χρόνια μετά ο πατέρας της πέθανε αφήνοντάς την μόνη εκτός από τον μεγαλύτερο της αδελφό στην Ελλάδα, ο οποίος αργότερα πέθανε και αυτός το 1999, σε ηλικία 96 ετών.

 

Τελικά συνάντησε τον έρωτα της ζωής της και στις 31 Δεκεμβρίου 1967 παντρεύτηκε τον πατέρα μου, τον Κωνσταντίνο Σεβαψίδη.

 

Δυο χρόνια αργότερα, στις 26 Ιουνίου 1970, η μητέρα μου έφερε στην ζωή εμένα.  Η μητέρα μου ήταν η καλύτερη μου φίλη από την πρώτη μέρα που είδα το φως. Αυτή η περίοδος αγάπης και φιλίας κράτησε 51 ολόκληρα χρόνια.  Η μητέρα μου με μεγάλωσε και με φρόντισε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσε και με διαμόρφωσε στο άτομο που είμαι σήμερα.

 

Η μαμά αγαπούσε να περνά τον καιρό της στην κουζίνα, την οποία θεωρούσε το γραφείο της.  Εκεί δημιούργησε νόστιμα γεύματα για την οικογένειά της, τους φίλους μας, τους συναδέλφους μου και οποιονδήποτε άλλο που μπορούσε να βρει για να δοκιμάσει τις πειραματικές, αλλά εξαιρετικές συνταγές της.

 

Από τα περίφημα σπανακοπιτάκια της, την μηλόπιτα, τα μήλα σε σαλάτες και άλλα πολλά, υπήρχαν πάντα αρκετά και για δεύτερο σερβίρισμα αλλά ποτέ περισσεύματα.

 

Η ζωή της δεν ήταν εύκολη για εκείνη.  Επιβίωσε μια νέα αρχή σε μια ξένη χώρα, τη μητρότητα και ένα διαζύγιο το 1989. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να ξεκινήσει τη ζωή της από την αρχή.

 

Η διαφορά αυτή τη φορά ήταν ότι δεν ήταν μόνη, και τώρα ήταν η σειρά μου να την φροντίσω.  Την έπιασα λοιπόν από το χέρι και το ταξίδι μας ξεκίνησε με πολλά προβλήματα, αλλά με την αποφασιστικότητά της και με εμένα δίπλα της συντροφιά σε κάθε βήμα που έπαιρνε μπορέσαμε μαζί να ξεπεράσουμε όλες τις δυσκολίες.

 

Μεγαλώνοντας η μητέρα μου έδειξε την αγάπη της για μένα με πολλούς τρόπους.  Με στήριξε και μου ανέβασε τη διάθεση όποτε ένιωθα άσχημα.  Άφησε στην άκρη όλες τις προσωπικές της ανάγκες ώστε να μπορώ να έχω ότι χρειαζόμουν.  Δεν θα κοιμόταν μέχρι να γυρίσω στο σπίτι γιατί μόνο τότε ήξερε ότι ήμουν καλά.  Αλλά πάνω από όλα, μια μέρα δεν θα περνούσε χωρίς να μου πει πόσο πολύ με αγαπούσε, ακόμα και μέχρι το τέλος.

 

Το 2015 κρίθηκε νομικά τυφλή.  Αλλά δεν είχε σημασία γιατί εγώ έγινα τα μάτια της.  Το καλοκαίρι του 2018 έγινε ανάπηρη αλλά ούτε αυτό είχε σημασία γιατί έγινα τα πόδια της.  Ανεξάρτητα από την σοβαρή αρρώστια της, η αποφασιστικότητά της να ζήσει ξεπέρασε τον πόνο της - ήταν μια δυνατή και θαρραλέα γυναίκα.

 

Καθώς τα χρόνια περνούσαν η υγεία της επιδεινώθηκε και οι ανάγκες της έγιναν μεγαλύτερες.  Αλλά οτιδήποτε χρειαζόταν ή ήθελε, το πραγματοποιούσα εγώ για εκείνη.  Την εκπροσωπούσα πάντα εγώ και πάντα υπερασπίστηκα τα δικαιώματά της.  Φρόντισα να εκπληρώσω κάθε επιθυμία της με τον καλύτερο τρόπο που ήξερα.

 

Σε τελική ανάλυση, αυτή ήταν η γυναίκα που με ανέθρεψε, που μου έμαθε πώς να σκέφτομαι, αλλά πάνω από όλα με δίδαξε να είμαι δυνατή στη ζωή γιατί στο βάθος της καρδιάς της ήξερε ότι κάποτε θα ερχόταν η μέρα όπου θα χρειαζόμουν αυτή τη δύναμη για να αντέξω τον χαμό της.

 

Τα Χριστούγεννα του 2018, η μαμά μου και ο μπαμπάς μου αναζωπύρωσαν την αγάπη τους ο ένας για τον άλλον.  Παρόλο που ζούσαν μίλια μακριά ο ένας από τον άλλο, η χαρά που ένιωθαν όταν ήταν μαζί ξανά ήταν σαν να μην είχαν ποτέ χωρίσει .

 

Αλλά το πρωί των Χριστουγέννων του 2020, έχασα εγώ τον πατέρα μου και η μαμά μου την πρώτη και μοναδική της αγάπη.  Ο θάνατός του ήταν ένα αφάνταστα σκληρό κτύπημα και για τους δύο μας. Από εκείνη την στιγμή, κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι σύντομα θα έρθει η στιγμή που θα χάσω και αυτήν.

 

Λίγες εβδομάδες πριν πεθάνει άρχισε να με φωνάζει «μαμά».  Και όταν τη ρώτησα "γιατί";  Είπε ότι ήταν επειδή τη φρόντιζα καλά σαν να ήμουν η μητέρα της.  Για μένα αυτό σήμαινε ότι έκανα καλά τη δουλειά μου.

 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα τελευταία λόγια που μου είπε καθώς την έβγαλαν με το φορείο από τα επείγοντα περιστατικά και μπήκαν σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου. «Σάντρα, σε παρακαλώ μην με αφήσεις ... σ’ αγαπώ ».  Από εκείνο την στιγμή δεν ξαναμίλησε, γεγονός που σήμαινε ότι η άνοια είχε τελικά κερδίσει.

 

 "Μητέρα, εκείνες τις τελευταίες εβδομάδες που περάσαμε στο νοσοκομείο θα τις θυμάμαι για πάντα. Σαν μικρές ευκαιρίες να αναπολήσω την όμορφη μου σχέση με σένα, εσύ και εγώ, Μητέρα και Κόρη.  Παρόλο που δεν ήσουν τελείως πνευματικά παρούσα στην μυστική μου συνομιλία μαζί σου λόγω της σοβαρής σου ασθένειας, είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε στιγμές ανεπανάληπτες, μακριά από το σπίτι, πιασμένες χέρι με χέρι, εγώ χαϊδεύοντας τα μαλλιά σου και κάνοντάς σου το τελευταίο σου μανικιούρ, βγάζοντας selfies ή απλώς κολλημένη δίπλα σου ακούγοντας μαζί τα αγαπημένα μας χριστουγεννιάτικα κάλαντα.

 

 Όπως ήσουν εκεί όταν πήρα την πρώτη μου ανάσα, αισθάνομαι τιμή και προνόμιο που είχα την ευκαιρία να είμαι δίπλα σου καθώς πήρες την τελευταία σου.

 

Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να σου πω το τελευταίο «Αντίο».  Θα μου λείψεις πολύ περισσότερο από όσο μπορώ να εκφράσω σε λόγια. Κάθε βράδυ που θα κοιτάζω στον ουρανό θα σε ψάχνω ανάμεσα στα αστέρια, ελπίζοντας να δω μια λάμψη, ένα σημάδι ότι είσαι εσύ.  Θα ψιθυρίσω τις λέξεις "Σ 'αγαπώ" και ελπίζω να με ακούς.  Αλλά ποτέ «Αντίο»

 

Με αγάπησες άνευ όρων και ήσουν η καλύτερη μητέρα που θα μπορούσε να ζητήσει μια κόρη.  Αισθάνομαι μεγάλη τιμή που ήμουν η κόρη σου και είμαι ευγνώμων για όλα όσα έκανες για μένα και θα μου λείψεις πολύ.

 

Σε αγαπώ μανούλα μου, θα έχεις μόνιμα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, δίπλα στον μπαμπά και μια μέρα θα είμαστε όλοι ξανά μαζί ως μια Ευτυχισμένη Οικογένεια! "

 

Με μεγάλη αγάπη η κορούλα σου ή 

 

Αλεξάνδρα.

 

 

	Un service accompagné par / A service accompanied by Stefanos Steven Svourenos Prendre contact avec Stefanos